Bij de eerste vragen vloeiden haar tranen al. Stiekem had ze het al die jaren weggedrukt. Maar nu ik er gericht naar vroeg kwam alles tot in detail weer terug. Ze was zwanger geworden omdat ze nog zo’n super leuk kindje wilde. Die bevalling…. die had ze even gedelete, tot nu. Bij het terugdenken kreeg ze kippenvel. Het helaas een trauma geweest. Zo snel, zo heftig, zo onmachtig. Dát wilde ze nooit meer.
Nu met een nieuwe zwangerschap waren we toch verplicht er langzaamaan weer over na te gaan denken. Het doel was duidelijk. Dit keer moest het anders, beter. Het mocht niet nog een keer een trauma worden. De vraag was hoe wat dat voor elkaar zouden krijgen. Dat was alleen nog niet zo makkelijk. We hadden namelijk te maken met een onverwerkt verleden en een onbekende toekomst. Zo dapper als ze was ging ze ermee aan de slag. Ze besloot eerst met een psycholoog te gaan praten die gespecialiseerd is in baringstrauma’s. Ook maakten we een afspraak bij de gynaecoloog om de opties te bespreken voor een betere bevalling. Na een paar maanden begon ze een geboorteplan te maken. Aan de ene kant wilde ze het liefste zo weinig mogelijk medische interventies, maar aan de andere kant was ze op zoek naar meer zekerheid over een goed verloop. We bespraken de voordelen en nadelen. De risico’s van een natuurlijk verloop, maar ook pijnstilling, van een inleiding en van een keizersnede. Uiteindelijk was haar plan af. Met dit plan durfde ze het op de natuurlijke weg aan. Dit plan gaf een beetje controle en daarmee rust.
En toen begon het grote avontuur. Bij de eerste stevige weeën belde ze me. Waar ik normaal eerst even zou observeren om te kijken welke kant de natuur op wil, wist ik nu dat het anders moest. Door de uitvoerige gesprekken en de goede voorbereiding sjeesde ik naar haar huis en voelde vlot naar de ontsluiting. Drie centimeter. Geweldig! We konden naar het ziekenhuis!
Wat een zaligheid dat bij binnenkomst in het ziekenhuis iedereen van de situatie af wist. Vlot werd alles in touw gezet en toen het hartfilmpje goed bleek stond de anesthesist al om de hoek. Een zucht van verlichting ging door de kamer toen de ruggenprik goed werkte. Anderhalf uur later lag haar tweede zoon op haar buik. En mama? Die straalde, van oor tot oor. En papa? Die was zo opgelucht dat het zoveel beter was gegaan. En ik? Ik was trots op dit prachtige persoonlijke plan dat ook nog precies goed gewerkt had!
Lotte Vermorken
Verloskundige bij De Kei
