Ze belt me lichtelijk in paniek. Haar vliezen waren net gebroken, haalde ze het ziekenhuis nog wel?
Bijna elke week belde Miranda me. Het was een vreselijk zware zwangerschap en we telden de weken en dagen af. Ze sleepte zichzelf door de dagen heen met buikpijn, voorweeën, benauwdheid en angst. Elke keer als ze belde stapte ik in de auto naar haar toe. De controles waren telkens goed en als ik haar doorstuurde naar het ziekenhuis, bleek daar ook alles goed.
De nachten werden slechter, de wallen onder haar ogen groter. Hoe lang gingen we dit samen volhouden? Het aantal keren dat ik langs was gegaan was niet meer te tellen. Ik merkte dat ik me steeds meer moest oppeppen om naar haar toe te gaan als ze me belde. Maar elke keer als ik de drempel overstapte overspoelde medelijden me. Wat had Miranda het zwaar! Ze vond het fijn als ik kwam, als ik haar even controleerde en geruststelde. Reden genoeg voor mij om in mijn auto te blijven stappen als er iets was. Een kleine moeite ten opzichte van haar grote strijd.
Op Oudejaarsdag belde ze me wakker. Ze had voor de zoveelste keer hevige voorweeën. Voor de zekerheid ging ik weer even bij haar kijken. Een uitgeputte Miranda deed open, ze kón niet meer. Vurig hoopten we dat de bevalling nu echt begonnen was en ze ontsluiting zou hebben. Helaas bleek er ook deze keer nauwelijks één centimeter ontsluiting. Teleurgesteld bespraken we weer de opties. Een nachtje slapen in het ziekenhuis was deze keer wel welkom. Ik belde het ziekenhuis en Miranda mocht komen. Ze keek ernaar uit, even echt slapen!
Een half uur later belde ze me weer. Ze was net de auto in gestapt toen haar vliezen braken, wat moest ze doen? Snel bedacht ik alle mogelijkheden en risico’s. Met maar 1cm ontsluiting en voorweeën adviseerde ik haar door te rijden naar het ziekenhuis. Ik belde het ziekenhuis om hen op de hoogte te brengen en dat ze me moesten bellen als ik nodig was. Een beetje onrustig viel ik in slaap.
De volgende ochtend belde ik Miranda. Ze bleek al bevallen! Het was goed dat ze doorgereden was, want de baby had in het vruchtwater gepoept. Bij aankomst in het ziekenhuis had ze al 8cm en ruim een half uur later was hun zoon Joris geboren!
Thuis op kraamvisite bespraken we het bijzondere verhaal. Wat waren we opgelucht dat Joris er was, dat ze doorgereden was naar het ziekenhuis en dat alles goed was gegaan! Het was zwaar voor ons beiden geweest. Ons elke keer bellen was voor haar niet makkelijk geweest. Wat was ik blij dat ik haar elke keer serieus genomen had.
