Zachtjes klop ik op de deur en stap een kamer in die vooral blauw verlicht is. Er ligt een klein bloot moppie aan allemaal draadjes en met een lief klein brilletje op zijn oogjes. Sabine ligt op nog geen meter afstand en Jan zit ernaast op de bedbank. Ondanks de heftigheid hangt hier een rustige sfeer vol vertrouwen.
Ik moet terugdenken aan toen ik zelf een klein meisje was en met mijn moeder door het ziekenhuis liep. Op de couveuseafdeling drukte ik altijd mijn neus tegen het raam om zoveel mogelijk van die schattige kleine baby’tjes te kunnen zien die daar naast elkaar bed aan bed lagen. Toen ik als verloskundige ging werken werden de couveuseafdelingen toegankelijker voor moeders. Als ik bij mijn kraamvrouwen op bezoek ging, bracht ik ze regelmatig in hun rolstoel van de kraamafdeling naar hun kindje op de couveuseafdeling. Ik wilde hun baby graag zien en zelf kon ze daar niet komen. Gescheiden zijn betekende voor de moeder dat ze niet echt wist hoe het met haar baby ging. Ze moest het doen met die paar contact momenten op een dag. De verpleegkundigen deden altijd enorm hun best tijd te maken, maar dat lukte natuurlijk niet altijd. Als er familie kwam dan konden die haar brengen. Met een beetje geluk kon je als moeder drie à vier keer per dag je kindje zelf voeden. De rest van de voedingen moesten afgekolfd worden.
Heel uniek vond ik het toen het Meander St Elisabeth kraamsuites opende. Moeders verbleven naast de couveuseafdeling met hun kindje op hun kamer. Het was altijd feest als dat mocht, want er waren maar 2 kraamsuites beschikbaar. Wat deed dat goed voor de hechting tussen moeder en kind!
Toen er plannen kwamen om een nieuw ziekenhuis te bouwen zette het Meander hoog in en hebben ze allemaal rooming-in kamers weten te creëren! Tegenwoordig kunnen kraamvrouwen samen met hun baby op één kamer verblijven. Respect voor de verpleegkundigen die minder overzicht hebben en vele kilometers per dag maken van kamer naar kamer.
De tijd gaat snel. In december 2013 opende het nieuwe Meander ziekenhuis en het voelt nu alweer heel normaal dat moeder en kind bij elkaar blijven. Hier bij Sabine zie ik weer hoe waardevol het is. Sabine en Jan zien precies wat er gebeurd en worden goed op de hoogte gehouden. Hun rust en vertrouwen heeft een grote invloed op kleine Jaap. Sabine en Jan mogen vaak buidelen (huid op huid contact) en zien dan de hartslag van Jaap rustig worden, zijn zuurstofgehalte stijgt en zijn lijfje ontspant. Ongetwijfeld zullen er nog veel meer positieve effecten zijn dat zijn herstel ten goede komt. Het was balen en een domper dat Jaap te geel was en op dag 3 opgenomen moest worden. Dat ze bij elkaar mogen blijven maakt veel goed!
