Risico’s, inschatten, nadenken en afwegen. Ik doe het graag, met de ouders. En dus ook met Ina. Ze verwachtte een groot kindje. We hadden het risico van zwangerschapssuiker en geboorteproblemen besproken, dus ging Ina voor een adviesconsult naar de gynaecoloog. We sloten zwangerschapssuiker uit en de gynaecoloog kon niks vreemds vinden. Hij wilde wel de groei in de gaten houden met groeiecho’s, waarvoor Ina nog een paar keer terug moest komen in het ziekenhuis. De uitgerekende datum naderde en de onrust nam bij Ina wat toe. Iedereen gaf haar het gevoel dat een groot kind krijgen heel spannend was. Ondanks dat ze al een keertje prima bevallen was en de groeiecho’s een groot kind, maar niet te groot, aangaven. De twijfel sloeg toe, waar deed ze goed aan? Welk risico nam ze? Op de controle met de gynaecoloog had ze aangegeven echt nog een week af te willen wachten en nog niet ingeleid te willen worden. De gynaecoloog vond het prima en dat gaf haar vertrouwen. Toch was ze nog onzeker. Ze vond het prettig om samen de voor- en nadelen door te nemen. Zo bespraken we dat een groot kind stagnatie van de bevalling zou kunnen veroorzaken, een moeizame persfase zou kunnen opleveren en dat de schouders vast zouden kunnen komen te zitten. Daar tegenover zou een inleiding problemen kunnen veroorzaken als haar lichaam er nog niet aan toe was. Het kunstmatige weeën stimulerende hormoon zou niet dezelfde kettingreactie in haar lichaam kunnen veroorzaken als wanneer haar lichaam zelf de bevalling zou starten. Ze zou de weeën pijnlijker kunnen ervaren, er zou een weeënstorm op kunnen treden, de ontsluiting zou moeizaam kunnen verlopen en ze had meer kans dat er een kunstverlossing (vacuümverlossing of keizersnede) nodig was. Voor en nadelen die we niet precies van te voren konden inschatten. Ze beredeneerde dat ze vorige keer ook prima bevallen was, dat haar moeder een 11 ponder probleemloos had gebaard en ze zelf ook niet de kleinste was. We beredeneerden dat als de bevalling zou stagneren of de schouders vast zouden zitten we gelijk de hulp van het ziekenhuis in konden roepen. We besloten dus niet thuis, maar in het ziekenhuis te gaan bevallen. Ze had er eigenlijk wel vertrouwen in. Haar omgeving vond ze soms wel moeilijk, iedereen had wel een mening en advies. Maar ze was sterk genoeg en luisterde naar haar gevoel dat leidde naar de keuze om echt nog even af te wachten. Hoe spannend ook. Voordat ze de kamer uitliep vroeg ik haar hoe het voelde. Goed, rustig en vertrouwd, antwoordde Ina. En dat was precies wat we nodig hadden om de kans op een goede bevalling zo groot mogelijk te maken. De dag voordat de gynaecoloog de inleiding echt aanraadde beviel ze zonder problemen van een 8 ponder, Jip genaamd.
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
