Op hoge hakken kwam Frederique binnen. Prachtig gekapt haar, een sierlijk jurkje en een knappe man, Floris, aan haar zijde. Vandaag was de eerste afspraak voor hen. Een baby op komst, precies zoals ze bedacht hadden. Na allebei goede carrière stappen te hebben gemaakt en een mooi huis in Vinex wijk Vathorst te hebben gekocht was het nu tijd voor een gezin. De zwangerschap kwam snel en op de echo zagen we een klein wurmpje met een mooi kloppend hartje. De zwangerschap verliep geweldig en de baby groeide keurig. Alles volgens plan, tot 30 weken zwangerschap. Nog steeds kwam Frederique als een dame binnenlopen bij de zwangerschapscontrole, maar haar gezicht werd per controle minder blij. Voorzichtig stelde ik de vraag hoe het ging, maar kreeg nul op het rekwest. Ik ben niet voor één gat te vangen, dus vroeg ik door. Een frons verscheen op haar gezicht. Het weerhield me niet nóg een vraag te stellen. En toen werd ze boos. Woedend was ze! Die klote zwangerschap! Ze voelde zich gefrustreerd, zwak en een zeikerd. Ik pakte een doos tissues en wist nu dat mijn volgende cliënt even iets langer geduld moest hebben.
Na wat gesnotter werd ze rustiger. Het viel gewoon allemaal domweg tegen. Ze had er geen rekening mee gehouden zich mogelijk aan te moeten passen. Het huis was een klerezooi, haar werk vroeg nog steeds 100% inzet wat een boel stress opleverde en lichamelijk kreeg ze steeds meer klachten. Oplossingen genoeg, maar vooral haar hoofd wilde er niet aan geloven. Minder werken was ‘not done’ en haar man zou toch niks in het huishouden willen doen. Aannames die ik begreep, maar die een oplossing in de weg stonden. Dat ze met dit alles zichzelf tekort deed snapte ze wel, maar het raakte haar dat ik vertelde dat de baby deze stress ook allemaal voelt. Ze dacht even na en wilde toen de deal wel aangaan om het thuis eerlijk en openhartig met Floris te bespreken. De controle erna wilde ik haar weer terugzien en boekte ik dubbele tijd.
Samen kwamen ze binnen en Floris vertelde dat hij zijn oren niet had geloofd. Dat Frederique zoveel voor hem verborgen had gehouden, waardoor hij ook niks had kunnen doen voor haar. Hij was er zelfs boos over geweest. Een nieuwe taakverdeling was snel gemaakt. Tot zover ging het goed, maar hij had hemel en aarde moeten verplaatsen om haar ertoe te zetten het met haar baas te bespreken. Frederique vertelde dat ze dat veel eerder had moeten doen. Haar baas had zo ongelooflijk begripvol gereageerd. Ze werkte 80%, maar ervaarde nu zoveel minder stress op haar werk. Zowel met haar baas als met Floris had ze de afspraak moeten maken om het aan te geven als het toch niet ging. Opeens sloeg Frederique haar ogen neer. Verbaasd vroeg ik naar deze reactie. Ze schaamde zich, vertelde ze, het zat haar nog altijd dwars dat zij niet gewoon alles nog kon. Opeens bulderde hij van het lachen. ‘Vrouwen’, zei hij, ‘ze zijn soms toch zó ingewikkeld’!
