Daar lag ze dan, stralend met haar pasgeboren baby. Op de eerste controle was ze kauwgom kauwend bij me binnen gestapt. Met grote oorbellen, hoge blok hakken, zwart omrande ogen kwam en grote passen. De intakevragen die ik stelde vond ze maar vreemd, ze wilde vooral weten wat er in haar buik zat. Ze lachte zich een ongeluk toen ze het kloppende hartje zag en belde, toen ze nog op de bank lag, haar man. Een baby, een kind, het was allemaal nog een erg ver van haar bed show. Met de even grote stoere passen verliet ze mijn spreekkamer. Totaal in shock dat er een baby in haar buik zat.
Een paar weken later zag ik haar weer. Ook deze afspraak was snel klaar. Ze moest niks weten van die babywereld, ze liet het allemaal wel gebeuren. Een zwangerschapscursus wuifde ze hard lachend weg. Haar conclusie was dat ze wel zou zien hoe het liep. Een cursus zou daar niks aan veranderen. Dus zag ik haar vooral om haar groeiende buik te controleren. En met die groeiende buik, zag ik haar langzaamaan een heel klein beetje zachter worden. Het getrappel in haar buik had ze in het begin vooral irritant gevonden, nu zag ik haar hand soms op haar buik rusten. En als ik haar het hartje weer liet horen werd haar blik met het vorderen van de weken liefdevol. Af en toe polste ik hoe het ging, zowel praktisch als emotioneel. Heel soms vertelde ze dan echt hoe het was. Dat ze nesteldrang had en de babyspullen allemaal geregeld waren. Dat het nog erg onwerkelijk was, maar ze toch wel een beetje nieuwsgierig werd.
Ik was vooral nieuwsgierig naar het verloop van de bevalling. Kon ze het echt over haar heen laten komen of was dit een ‘kop in het zand steek ‘gedrag? Moest ik haar adviseren om toch naar onze voorlichtingsavond te komen of moest ik haar gevoel? Ik besloot het laatste en hoopte sterk dat ze gelijk kreeg.
Een paar weken later zat ik in een hoekje van de slaapkamer op een stoel, te kijken hoe dit stel zich door de bevalling werkte. Mijn hoekje was goed. Ik was er, maar stoorde niet. Ze deden het goed samen, heel erg goed. De weeën vond ze niet leuk, maar ze had haar hoofd op volhouden gezet. Haar man liet zijn hand fijnknijpen en fluisterde telkens weer hoe goed ze het deed. Ook toen ze persdrang kreeg bleef ik op de achtergrond. Zij had de leiding, zij voelde wat er gebeurde en zei zou wel aangeven als de baby er bijna was. Ze hurkte, zat op handen en knieën en hing om zijn nek. En zo zat ze verwonderd op haar knieën naast het bed met hun kind in haar armen. Uitgeput, trots en voldaan. Ze keek me stralend aan en zei ‘zie je wel, zonder cursus kan het ook’! Ik moest hard lachen en kon haar alleen maar gelijk geven.
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
