Het sneed hard, snoeihard. Maar je zag het niet aan haar, haar masker zat stevig. Ze had een prachtig huis, een goede carrière en een beauty van een dochter. Iedereen dacht dat 1 dochter hen gewoon goed paste. Niks minder was waar….
Na de geboorte van hun dochter wilde ze vooral haar oude leven terug. Ze werkte hard om weer zichzelf te worden en volledig te kunnen floreren in hun mooie bedrijf. Pas toen hun dochter naar de basisschool ging voelde ze ruimte voor nog een kindje. Zo’n klein hummeltje van hun samen en een speelkameraardje voor hun dochter. Ze gooide de pilstrip in de prullenbak en zou het wel laten gebeuren. Ze werkte hard en ze vreeën hoe ze gewend waren. Maand na maand gebeurde er niks. Ze weet het aan de drukte binnen hun bedrijf, aan de stress en alles wat daar bij kwam kijken. Ze kon het makkelijk naast zich neer leggen.
Na een tijdje ging het toch wat kriebelen. Ze kocht een ovulatietest en ze besloten samen gezonder te gaan leven en alcohol te staan. Het hielp niet. Ze verzonk steeds meer in haar wens, de wens naar zo’n lief klein babytje. De wens groeide uit tot een obsessie, terwijl de vonken tussen de lakens doofden.
Wat haar messcherp stak was de buitenwereld met hun vragen en opmerkingen. Ze kon ze steeds minder goed negeren. Waar ze voorheen lachend van onderwerp veranderde, staken de opmerkingen nu recht in haar hart. Ze was te trots om er iets van te laten zien aan de buitenwereld. Daarentegen huilde ze vaak tranen met tuiten als ze alleen was.
Haart hart sprong over toen het streepje op de zwangerschapstest liet zien dat ze zwanger bleek. Het duurde kort, slechts 8 weken. Ze bleef met lege handen achter. Van binnen voelde ze zich intens verdrietig en eenzaam. Voor de zoveelste keer zat ze in een rouwproces, helemaal alleen. De pijn en het verdriet die zij voelde kon niemand begrijpen, want zij had een prachtig huis, een goede carrière en een beauty van een dochter.
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
