Een plukje haartjes wordt zichtbaar. Dit is hier thuis helemaal niet de bedoeling! Ik kijk nog eens achter me, allemaal staan we klaar voor de opvang van dit kindje. Zou ik naar mijn zuurstof moeten grijpen of kan ik de baby even op de buik van de moeder leggen?
Janine had gebeld met onderbuikspijn. Ze vertelde dat ze bij het afvegen ook wat rose afscheiding gezien had. We weten de klachten aan de drukke dag die ze ervoor had gehad. Toch adviseerde ik haar even haar urine te laten controleren bij de huisarts. Onderbuikspijn en een beetje bloedverlies passen heel goed bij een blaasontsteking. Twee uur later belde haar man Hans. Janine had echt heel veel buikpijn. Hans was ongerust, dus ging ik snel even kijken.
Bij binnenkomst tref ik een vrouw aan met inderdaad heftige buikpijn. De buikpijn verontrust me. Boven wil ik snel de controles doen. Het hartje klinkt prima, maar bij het uitdoen van haar slipje zie ik helder rood bloedverlies. Het zint me niet. En dan wordt mijn vermoeden bevestigd. Janine heeft al 9 centimeter ontsluiting! Bij de volgende wee krijgt Janine zelfs de eerste perswee. Verdorie, een thuisbevalling bij 35 weken! Er is geen moment voor nadenken, het is handelen. Een vroeggeboorte hoort niet thuis, maar als we nu in de auto stappen wordt de baby onderweg geboren. Ik pak snel mijn tassen uit mijn auto en bel de ambulance. Als wij niet meer naar expertise toe kunnen, halen we het hierheen. De ambulancebroeders zetten alles klaar om de baby de beste opvang te kunnen bieden.
Na het hoofdje volgt het lijfje en ik leg dochter Fien op mama’s borst. Ze doet het fantastisch, een zucht van opluchting gaat door de kamer. Ik dek haar goed toe om geen warmte te verliezen. Het huid op huid contact doet mama en Fien goed. Fien gaat rustig ademhalen, haar hartslag is prima en haar kleur is keurig. Mama ligt verwonderd naar haar dochter te kijken en papa moet een traan wegpinken. Wat een ongelooflijk moment, thuis bevallen bij 35 weken, dat had niemand verwacht! Fien doet het heel goed, maar toch is het beter naar het ziekenhuis te gaan voor de beste zorg voor Fien.
Een week later spreek ik met Hans en Janine nog eens rustig de bevalling door. Dit scenario hadden we allemaal niet aan zien komen en was natuurlijk ook niet de bedoeling. Hans vertelt dat het ziekenhuis bevestigd heeft dat de weeen op gang moeten zijn gekomen door de blaasonsteking. Wat een pech, dit komt echt zelden voor. Gelukkig kunnen Janine en Hans met een positief gevoel terugkijken op de bevalling. Dat er expertise in huis was gaf veel rust, ze hadden alle vertrouwen dat het goed kwam. Stiekem zijn ze superblij thuis te zijn bevallen. ‘Het was zo mooi, het eerste moment met onze dochter op mijn borst in mijn eigen bed!’, vertelt Janine glunderend. Dit was voor hen goud waard.
Lotte Vermorken – van der Zwaag (39) is ruim 13 jaar actief als verloskundige in Amersfoort en mede-eigenaresse van verloskundigenpraktijk De Kei. Zij schrijft maandelijks een column in deze krant over wat zij meemaakt in haar beroep.
