Het ging supergoed. Arend had beide moeders gebeld omdat het nu echt ging gebeuren. Ondertussen had ik mijn spullen klaar gezet en was er een fijne rust in huis. Alma zuchtte met steeds meer geluid de weeën weg. Oef, wat werden ze pittig. Toen ging de deurbel en kwamen de oma’s in wording het huis binnen. Waar er een zachte en rustige sfeer hing, vielen er nu twee luidruchtige enthousiaste oma’s de kamer binnen. Er werd gezoend, schouderklopjes gegeven en gevraagd. Er werden natte washandjes gehaald, meegezucht en vurige verhalen vertelt over hun eigen bevallingen.
Ik vind oma’s in wording geweldig. Hoe speciaal is het dat je kind een kind krijgt. Het gevoel schijnt nog dieper te gaan dan dat je zelf moeder wordt. Maar deze oma’s voelden de sfeer helaas niet aan. Ze waren overenthousiast en luidruchtig. Het was mij toch iets teveel. Niet omdat ik van rust houd, maar omdat ik het bevallingsproces zag ontsporen. En dan was het mijn taak om dit respectvol doch duidelijk uit te voeren. Ik stond op vanuit mijn hoekje, legde een hand op de schouder van de barende en gaf een compliment. Daarna keek ik liefdevol naar de oma’s en zei dat het toch wel heel speciaal was dat je kind een kind kreeg. Het werd stil en ik zag een traan over een wang biggelen. Ik vertelde het wel een beetje te druk was en dat ik hen zou roepen als het moment daar was. Misschien konden ze alvast koffie en thee gaan zetten. Lachend stiefelden ze samen de trap af. Mijn barende haalde opgelucht adem. De rust kwam terug en daarmee ook die gemene weeën. Een half uur later liep ik naar beneden om te vragen of ze heel zachtjes in een hoekje de gebeurtenis mee kwamen beleven. Even later stroomden er weel tranen over de wangen. Nu omdat hun (schoon)dochter op eigen kracht hun een prachtige kleinzoon had gegeven.
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
