Hij is moe, zo intens moe. Hij wil zijn zware oogleden zo ongelooflijk graag even sluiten. Zijn hoofd kan niks meer aan, elk geluid is teveel. Zijn vrouw zucht, ook zij kán niet meer. Ze heeft gister een pittige strijd geleverd en overwonnen. Ze baarde hun prachtige zoon op eigen kracht. Nu is het zijn beurt, hij weet dat het zijn verantwoordelijkheid is. Hij kan haar niet om hulp vragen, hij moet nu haar steun zijn. Maar zijn hele lijf, zijn hele hoofd schreeuwt om rust. Een heel klein beetje rust, heel eventjes maar….slapen.
Als hij Boris oppakt krijst hij door. Hij vindt hem zo ongelooflijk leuk, maar nu even niet. Hij neemt hem mee in bed en legt hem liefdevol op zijn borst. Boris wordt stil. Opgelucht haalt hij adem. Zijn vrouw valt in een diepe slaap. Hij voelt zijn lijf wegglijden. Hard schud hij zijn hoofd wakker. Slapen mag niet met zijn lieve kleine mannetje op de borst. Maar de slaap wint het.
Hij was té moe. Hij kón niet meer. In slaap vallen was onvermijdelijk, maar niet mogelijk met het harde eindeloze gehuil van Boris. Alleen op zijn borst was Boris stil. En nu ligt hij daar, op de grond. Frits springt uit bed en neemt zijn zoon op. Zijn vrouw staat vliegensvlug naast hem. Ze kijken elkaar een seconde aan en bellen dan hun verloskundige.
In verband met de val gaan Frits en zijn vrouw met Boris naar het ziekenhuis. Ze moeten een nachtje blijven, omdat er een klein barstje in het schedelbot lijkt te zitten. Tranen stromen over hun wangen, schuldgevoel treft hen diep.
Boris is er weer bovenop gekomen en met wat tijd en therapie hun papa en mama ook. Het was een harde les. Moe in bed gaan liggen met hun kind op de borst zullen zij nooit meer doen.
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
