De gevolgen van mijn conclusie gingen door me heen. Ik wilde het niet, maar moest het doen.
Een paar uur geleden nam ik de dienst over van mijn collega Anne-Marie. Zij had net een prachtige thuisbevalling begeleid, waarvan de ouders nog aan het nagenieten waren. Op de praktijk vertelde Anne-Marie me alles wat er in de dienst gebeurd was en hoe de bevalling van Leonie verlopen was. Toen belde kraamverzorgster Saskia. Ze was bij het kersverse gezin en twijfelde of ze moest bellen. Het bloedverlies bij Leonie bleef wat ruim. Als een kraamverzorgster twijfelt, ga ik altijd even kijken. Ik reed naar Nieuwland en bedacht me wat er aan de hand kon zijn. Saskia deed open en vertelde me nogmaals hoe de uren waren geweest.
Stilletjes liep ik de trap op en klopte zachtjes op de slaapkamerdeur. Ik stak mijn hoofd om het hoekje en zag een stralende Leonie en Ronald op hun bed zitten met Max in hun armen. De sfeer, de geur, de stilte, alles wees naar de net bevallen mama en pasgeboren baby. Hier was een wonder gebeurd, waarvan nog flink nagenoten werd. Het wonder dat tijd nam om te landen en werkelijkheid te worden.
Het liefste was ik weer weggegaan, zodat zij nog uren in hun cocoon konden blijven zitten. Maar helaas was ik hier met een reden. Ik moest het bloedverlies bekijken, haar buik voelen en een plan maken. Op een zo zacht en lieflijk mogelijke manier onderzocht ik Leonie. Ik verschoonde het matje waar ze op lag en zag telkens weer een golfje bloed het matje intrekken. Leonie had nergens last van en lag verliefd naar Max te kijken. Ik noteerde mijn bevindingen in de computer en had even tijd nodig om een plan te maken. Ik twijfelde of mijn conclusie de juiste zou zijn. Was het bloedverlies echt te veel of kon ik dit nog even aankijken? In gedachten zag ik voor me wat ik het gezin aandeed als ik de conclusie trok dat het teveel was. Ik zag de bel waar ze nu inzaten hard uit elkaar spatten. De buitenwereld die rauw binnen zou komen. Het serene dat plots weg zou vliegen.
Het bloedverlies zette helaas door, dus ik moest de conclusie aan Leonie en Ronald vertellen. Zachtjes vertelde ik mijn bevindingen, de risico’s en mijn advies om naar het ziekenhuis te gaan. Een traan biggelde over Leonie haar wang. Ze beaamden mijn conclusie, maar baalden flink. De rollercoaster begon met de aankomst van de ambulance. Ook al waren de ambulancebroeders super vriendelijk, Leonie en Ronald donderden uit hun cocoon. Max werd aangekleed en in de maxicosi gedaan. Leonie kreeg een infuus en vertrok met de ambulance. Ronald zocht vlug wat praktische spullen bij elkaar en maakte met Max het ritje naar het ziekenhuis.
Ik vertrok met een kater. Ik weeg mijn handelen zorgvuldig af, maar de gezondheid van moeder en kind gaat boven alles.
