Natalie wist waar ze aan begon. Samen met haar man waren ze op het kinderwensspreekuur gekomen, zodat we uitgebreid een plan van aanpak konden maken. Veel tips had ze al via het Steunpunt Hyperemesis gevonden. Ze ging op zoek naar een nanny, plande een afspraak bij de gyneacoloog voor vroegtijdige medicatie tegen misselijkheid en een controle bij de psychiater in verband met anti-depressiva gebruik. Ook mentaal bereidde ze zich voor op een hele héle zware zwangerschap. Vurig hoopten we dat het plan overbodig zou zijn. Spannend was het toen het spiraaltje er werkelijk uit ging. Zou ze weer maanden moeten wachten op een positieve test?
Vanaf dag 1 wist Natalie dat ze zwanger was en voelde ze zich met de dag slechter worden. Ze startte met emesafene (medicatie tegen misselijkheid en braken) en maakte een afspraak bij de gynaecoloog. De nanny werd gevraagd en ondersteunde het gezin met de zorg voor de kinderen. Het was zwaar, maar deze keer was ze erop voorbereid. Vorige keer was dat totaal anders. Toen overviel haar de enorme misselijkheid, het braken en het totaal uitgeschakeld zijn. Ze maakte zich grote zorgen hoe ze elke dag weer haar zoon ergens kon onderbrengen, in haar hoofd was het toen elke dag strijd omdat ze het huishouden niet kon doen en ze maakte zich ook nog erge zorgen over de baby. Nu had ze goede opvang, kon ze het huishouden redelijk loslaten en wist ze dat het wel goed zou komen met haar kindje. Ook haar omgeving wist nu beter hoe het zat en hield meer rekening met haar. De onbegrip van vorige keer maakte het destijds extra zwaar.
Wat waren we opgelucht toen de eerste echo goed was, ze deed het niet voor niks. Ondanks alles wat ze ingezet had om de stress laag te houden begon ze met spugen. Het werd van kwaad tot erger tot ze uitdroogde. Natalie werd opgenomen en een infuus hielp haar weer een beetje op krachten komen. Blij dat ze na een paar dagen thuis was, werd ze vlak erna weer opgenomen. Nog maar 8 weken zwanger. Het infuus werd een sonde, maar zelfs deze werd door het hevige spugen uitgebraakt. Toch mocht ze naar huis met het advies een opname zo lang mogelijk uit te stellen. Thuis was het een gevecht om te eten en drinken. Elk uur, elke minuut, elke seconde was ze bezig met eten om een opname te voorkomen. Dagelijks spraken we haar en wekelijks zorgden wij voor een controle. Het horen van het hartje gaf Natalie moed. Ze sleepte zich van dag tot dag. De ene beter dan de ander. Het was zo zwaar en geregeld brak ze. Hoe ging ze dit volhouden…nog 25 weken lang! Maar ze zette door elk uur afwegend of ze nu een paar lepels pap zou eten of een stukje komkommer. Ze deed het voor het gekriebel dat ze ondertussen in haar buik voelde. Steeds duidelijker, steeds vaker. Ze keek zo naar dit kindje uit! Bij 35 weken vertelde Natalie me echt niet meer te kunnen, maar ze moet door. Dus gaf ik haar een peptalk en plande een afspraak om een inleiding te bespreken, de strohalm om vol te houden. Met hulp van pijnstilling beviel ze vlot van een prachtige zoon.
Een traan biggelde over haar wang. Het was klaar. Ze had het volbracht. Het zou nog weken, maanden duren voordat ze weer op krachten was. Maar wat was ze blij dat er nu weer opgebouwd kon worden!
Welkom, heel erg welkom kleine Tim.
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
