Met een grote smile op haar gezicht luisterde ze vol liefde naar het prachtig kloppende hartje. Tegelijk zag ik een enorme pijn in haar ogen. Tijdens het vervolg gesprek vertelde ze me haar diepe verdriet dat sinds 2 jaar een schaduw over hun leven legde. Ze genoot met volle teugen van haar twee mooie kinderen. Meer dan ooit. Alles wat nog mogelijk was, ookal was het piepklein, werd opgeslagen in haar hart.
Twee jaar geleden sloeg de bom in hun gezin in. Bij hun beide kinderen werd een stofwisselingsziekte gediagnosticeerd. Een ziekte waarbij hun kinderen nog maar een paar jaar te leven hebben. Sinds die twee jaar leefden ze in rouw. Rouw om het verlies van hun allerliefsten in hun leven. Die gedachte om zonder kinderen oud te worden kon er niet in bij hen. En zo begonnen ze aan een nieuw avontuur. Een avontuur vol onzekerheid, testen en spanning. Nu ze zeker wisten dat dit kindje niet de stofwisselingsziekte had kon ze langzaam aan op de rose wolk klimmen. Haar hart stroomde over van blijdschap.
De zorg voor haar twee ernstig zieke kinderen en de vorderende zwangerschap vielen haar zwaar. Helemaal toen bij 37 weken zwangerschap haar dochter nog geopereerd moest worden. Ze sloegen zich er dapper doorheen met in hun gedachten dit zo welkome kindje. Uiteindelijk baarde ze haar zoon zonder problemen. Tranen stroomden over haar wangen toen ze hem in haar armen hield. De pijn was voelbaar, maar de blijdschap torende er voor nu even ver bovenuit. Thuis leefden de kinderen, binnen hun mogelijkheden, op. Wat was de komst van dit kindje een goede beslissing en wat gaf dit kindje veel vreugde! Ze genoten met volle teugen. Nog even niet denkend aan wat de toekomst hen zou kunnen brengen. Ze leefden voorlopig even dag voor dag.
Lotte Vermorken
Verloskundigenpraktijk De Kei
