Twee kleine oogjes kijken me aan en zetten mijn leven op zijn kop. Negen maanden lang hebben we naar hem uitgekeken. Het bleef tasten in het duister wat een kind hebben werkelijk zou betekenen, totdat ik hem in mijn armen houd. Mijn moedergevoel is geboren. Met een hart dat overstroomt van liefde is gelijktijdig mijn vrijheid plotsklaps verdwenen. Dit mannetje zorgt ervoor dat vanaf nu mijn leven in het teken staat van zorgen voor hem. Voeden, slapen, knuffelen, dragen, troosten, spelen, etc. Had ik voorheen dagen die ik kon invullen zoals ik wilde, nu zijn mijn dagen vol. Liefdevol, maar zeker ook doodvermoeiend. Geduldig, maar zeker ook af en toe ongedurig. Ik doe het vol overgave, maar soms snak ik naar even niks, naar een beetje lucht, naar ME-time. Echt vrij is er niet meer bij. Ondanks dat ik een kind hebben flink aanpassen vind, kijken we uit naar ons tweede zoontje. Als ik hem vast heb, ben ik weer verliefd. Mijn dagen zijn nog voller en de lucht voor mezelf nog minder. Ik geniet met volle teugen van mijn kids, maar de hunkering om in alle rust een kopje koffie te drinken blijft. Met mijn onregelmatige fulltime werk is de tijd met mijn kids me heilig. Tijd voor mezelf vrij maken vind ik niet makkelijk. Zowel tijdtechnisch als gevoelsmatig. Ik doe het met de weinige uurtjes en kijk stiekem een beetje uit naar de bekende mijlpaal: school.
Na 6 intensieve jaren, is die mijlpaal bereikt. Ook mijn jongste zoon gaat naar school. Hij heeft er veel zin in en ik misschien ook wel een beetje.
Met mijn kopje koffie in mijn hand loop ik door mijn huis. Eindelijk kan ik voor even doen en laten wat ik wil. Zalig, maar tegelijkertijd is het kaal en leeg. Hetgeen waar ik zo sterk naar verlangde…. ik moet er geloof ik nog even aan wennen.
Lotte Vermorken
Verloskundige De Kei
